Anecdote

Telkens ik het memorialcentre in Kigali bezoek word ik echt kwaad. Kwaad over wat mensen elkaar kunnen aandoen. Kwaad over het feit dat iedereen het zomaar heeft laten gebeuren. En nog het meest kwaad over het feit dat als het opnieuw gebeurt, we weer niets zullen doen (cfr. Darfur). En dan is er nog de schaamte over de rol van de Belgen in dit alles.

De gruwel is echt met geen woorden te vatten. Zeker als je hier wat mensen leert kennen en hun eigen verhalen hoort. Het maakt het allemaal zoveel echter. Dit is één van de anecdotes van een kind tijdens de genocide:

“In my search for a hideout I found Jérôme, his legs cut off. I could not leave him in this state. I tried to lift up Jérôme so that we could leave together, but the car of the commune stopped near me. It was full of machetes and other instruments of death. I lay Jérôme down on the ground and ran because a man got out of the burgomaster’s car to kill me.

He finished Jérôme off.

I saw this when I looked back to see if anyone had followed me. I will never forget the way Jérôme’s face was filled with desperation. Whenever I think about it, I cry all day long.

Eric, 13”

Ik zag onlangs een t-shirt met volgend opschrift: “He who does not learn from history ‘Rwanda’ is doomed to repeat it ‘in Darfur’”

Ik blijf hameren op Darfur maar het is ook zo onvoorstelbaar dat we dit weer laten gebeuren. Alle grote wereldleiders hebben toegegeven dat er enorme fouten gemaakt zijn in Rwanda en dat we dit niet meer mogen laten gebeuren en toch doen we het weer.

In Darfur is een troepenmacht van de VN toegezegd nadat China eindeloos dwarsgelegen heeft omdat ze er heel wat belangen te verdedigen hebben. Na maanden is slechts een derde van de beloofde troepenmacht aanwezig. Men wil wel zijn goedkeuring geven aan een interventie maar niet het risico lopen om de nodige troepen te leveren. Dit is exact hetzelfde als hetgeen in Rwanda is gebeurd. De teller in Darfur staat nu op 300.000 doden en ontelbare vluchtelingen. Wachten we tot de teller op 800.000 doden staat zoals in Rwanda voor we iets doen? Wat moet er gebeuren voor we daar wat mensen gaan helpen? Laat ons misschien gewoon zeggen dat we deze mensen niet willen helpen in plaats van steeds rond de pot te blijven draaien. Het zou voor iedereen zoveel duidelijker zijn.

We vinden het blijkbaar belangrijk om te gaan meevechten in een oorlog in Afghanistan, maar het helpen van duizenden hulpeloze Afrikanen staat blijkbaar niet hoog op onze prioriteitenlijst.