Visaperikelen

Onlangs moest ik dus naar het immigratiebureau om een visum te krijgen voor de laatste tien dagen van mijn verblijf hier. Tot nu toe heb ik het immigratiebureau altijd kunnen vermijden omwille van de vele horrorverhalen over lange procedures, onwillige ambtenaren en volstrekt onredelijke argumenten die de ronde doen. Deze keer zat er echter niets anders meer op. Het was dit of illegaal in het land blijven. Het illegaal blijven lijkt wat riskant door boetes waarvan je nooit met zekerheid weet hoe hoog ze zullen zijn, door personen die mij min of meer ten laste genomen en dus om verstaanbare redenen geen risico willen lopen en door de wat gespannen zenuwen bij ambtenaren en politici voor de opkomende verkiezingen.

Aangekomen op het immigratiebureau was een Soedanese mevrouw hysterisch van haar oren aan het maken (niet echt de beste manier om machtsbeluste immigratieambtenaren aan te pakken). De ambtenaren hadden haar gezegd dat ze een ‘clearance’ van de politie van haar woonplaats nodig had om in Rwanda een visum te kunnen krijgen. En het moest het origineel exemplaar zijn, geen fax. De ambtenaar zei haar doodleuk dat er niets anders op zat dan terug te keren naar Soedan om het document op te halen. Uiteindelijk stemde de vrouw daar zelfs mee in, maar ze vroeg natuurlijk een soort ‘laisser passer’ om het land terug binnen te kunnen en het document op het immigratiebureau te kunnen voorleggen. Dat kon niet zijn. Ze moest dus het land uit om een document op te halen dat ze moest voorleggen in Kigali, maar kreeg geen toestemming om het land terug binnen te komen. In plaats dat ze gewoon zeggen dat ze haar aanvraag weigeren. Soms moet je hier echt stoppen met rationeel nadenken.

Toen was het mijn beurt. Ik was redelijk goed voorbereid. Ik had uitnodigingsbrieven bij voor elke mogelijke situatie, kopies van heel mijn paspoort en pasfoto’s. Alles leek goed te gaan tot ik moest betalen. Blijkbaar kan er niet betaald worden in het immigratiebureau, maar moet dat in een of ander belastingskantoor in het midden van de stad gebeuren. En de aanvraag kan niet behandeld worden voor ze een betalingsbewijs zien. Het was natuurlijk al 11u en het immigratiebureau sluit zijn deuren stipt om 12u. Ik haast mij naar het belastingskantoor, maar daar bleek gigantisch veel volk te staan. Er zat niets anders op dan aan te schuiven want ik moest sowieso dat betalingsbewijs hebben, maar ik zou er zeker twee uur moeten wachten en iedereen was mij weer aan het voorbijsteken. Ik was mij al wat kwaad aan het maken want dat betekende dat ik niet meer op tijd in het immigratiebureau geraakte en dus de volgende dag nog eens zou moeten terugkomen naar Kigali om dan enkele dagen later nog eens terug te komen om het visum op te halen. Plots komt een ijverige ambtenaar mij uit de rij pikken en troont hij mij helemaal naar voor tot aan een apart loket. Normaal ben ik heel consequent in zulke situaties en weiger ik steevast iedere voorkeursbehandeling omwille van mijn kleur. Meestal ben ik dan uiteindelijk toch ‘den ezel’ want iedereen steekt hier zelf langs alle kanten voor. Als ik het echter als blanke doe valt het toch heel wat meer op. Meestal zijn er ook altijd wel een paar die het heel erg appreciëren dat ik net als hen in de rij blijf wachten.
Deze keer zag ik echter heel erg op tegen het vele op en af reizen en heb ik er nu toch van geprofiteerd. Ik ben echter nog nooit zo beschaamd geweest. Ik voelde alle blikken in mijn rug priemen en in de zaal gonsde het ‘mzungu’. Dit doe ik nooit meer, maar ik heb er toch een reis mee uitgespaard.

Ik kom op tijd terug in het immigratiebureau. Daar staat nu een geweldig kwaad Nederlands koppel. Ze hebben een visumverlenging nodig en waren van plan de volgende dag door te trekken naar de andere kant van het land om daarna door te reizen naar Burundi. Hoewel hen beloofd was dat de visa klaar zouden zijn, waren ze natuurlijk niet klaar. De ambtenaar zei hen dat de visa pas binnen twee dagen zouden krijgen. Ze waren echter helemaal niet meer van plan om terug naar Kigali te komen. Er zat echter niets anders op. Gene moyen. Hun reis valt in het water. Ze mogen helemaal van de andere kant van het land terugkeren naar Kigali om hun visa op te halen.

Ik lever mijn documenten af en ben weer de vriendelijkheid en onderdanigheid zelve in de hoop dat dat mijn zaak wat vooruit zou helpen. Ik ben benieuwd. Normaal mag ik het visum maandag ophalen.