Terug thuis

Ik ben terug thuis. De eerste dagen waren nogal hectisch. Vanalles te doen, dingen in orde brengen, skieting, trouw, bbq, geboortereceptie, … Zo moet dat zijn. Dit is nog steeds het drukke Kuurne zoals ik het ken. Je verwacht eigenlijk dat er het één en ander zal veranderd zijn. Zes maanden is echter een korte periode en gelukkig verandert er helemaal niet zo veel. Het is goed om terug te zijn.

Toch wel tijd om een kleine balans op te maken van mijn zes maanden daar. Ik heb toffe mensen leren kennen van Bukavu (Congo) tot in Kampala (Oeganda). Ik heb kunnen kennismaken met een rijke cultuur en heel wat tradities. Ik heb kunnen leven tussen en met Rwandezen. We aten dezelfde dingen, gingen naar dezelfde cafés en namen dezelfde taxi’s. Ik ben op bezoek geweest bij de armste Rwandese boeren, maar moest ook eens gaan eten bij één van de rijkste inwoners van Bujumbura (Burundi). Ik ben blijven slapen op vuile matrassen op aangestampte aarde op het platteland (heel gezellige avonden trouwens), maar ik heb ook geprofiteerd van enige luxe in Kigali. Ik heb zes maanden in een fantastisch mooi land geleefd. Ik ben terecht gekomen in een project met enorm veel potenties en met mensen die openstonden voor discussie en verandering. Ik heb goeie vrienden gemaakt en heb er een tweede (of mss derde – na Zuid-Afrika) thuis. Ik heb een rijke ervaring opgedaan en heb enorm veel bijgeleerd. Het is heel boeiend en verrijkend om te praten met mensen die het allemaal beleven. Het is soms makkelijk te praten over armoede of oorlogen als je er mijlenver vanaf staat. Het helpt om de dingen veel beter te begrijpen als je er temidden in staat. Ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb en heb absoluut het gevoel dat ik het beste uit deze zes maanden gehaald heb, zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. Heb ik daar nu een verschil gemaakt? Voor sommige mensen, gezinnen kan ik daar een overtuigde ‘ja’ op antwoorden. Uiteraard breng je daar geen aardverschuivingen teweeg, en maar goed ook. Ook voor het project zal het ongetwijfeld een verandering teweeg gebracht hebben. Ik heb het gevoel dat ik heb kunnen doen wat ik wilde doen en ik hoop dat mijn werk daar een start kan zijn voor een beter leven voor heel wat meer mensen. De toekomst zal het uitwijzen.

Ben ik hier als een ander mens uitgekomen? Dat denk ik nu ook niet. Iets meer ervaring, iets minder wereldvreemd, maar toch nog steeds helemaal dezelfde. Heel wat mensen verwachten ook een of andere cultuurshock. Ook dat is helemaal niet het geval. Ik wist waar ik naar terugkwam. Ik heb het ook steeds geweten toen ik daar was. Ook als je naar Afrika gaat, weet je wat je kan verwachten. Het is inderdaad de miserie die je kent van op tv. Je stelt je daar vooraf op in. Let wel: uiteraard zijn er momenten waarop het niet altijd even gemakkelijk is. Het kan soms nogal overweldigend zijn om echt met je neus op de feiten gedrukt te worden en om voor de zoveelste keer tussen de miserie te staan met mensen in een uitzichtloze situatie terwijl je zelf soms niet echt in staat bent om ze te helpen. De situaties waarin je dan wel weer iemand kunt helpen verzachten het schuldgevoel toch enigszins. Ik heb een heel genuanceerde kijk op ontwikkelingssamenwerking, maar ben wel overtuigd van onze opdracht als Westerse samenleving om toch iets te doen en niet zomaar alles te negeren. Wie ben ik natuurlijk?

Natuurlijk is dit een ervaring die ik nooit zal vergeten, en natuurlijk zullen er geregeld momenten zijn waarop ik misschien met heimwee zal terugdenken aan mijn tijd daar, maar ik heb weer volop goesting om hier de draad op te pikken en om ten volle te genieten van hetgeen we hier hebben en kunnen doen. Kansen grijpen en plezier hebben in hetgeen je doet. Kansen hebben ze daar niet en ze hebben ook niet de mogelijkheden om veel plezier in hun werk (of elders) te hebben.

Het is ook de moment om jullie eens van harte te bedanken voor het volgen van deze blog. Ik had nooit gedacht dat ik er zou in slagen om deze blog gedurende deze zes maanden bij te houden. Er was echter veel te vertellen en blijkbaar werd het ook geapprecieerd. Ik kreeg heel veel reacties, emails en berichtjes op dingen die ik meemaakte. En zelfs na vele maanden kon ik nog dagelijks op heel wat bezoekers rekenen. Het was echt heel leuk om de ervaring wat te kunnen delen. Ik vermoed dat ik er nu toch wel wat minder zal opzetten, maar misschien komen er nu en dan wel nog hersenspinsels die ik graag met de gemeenschap deel. ‘Murakoze’, om het nog een laatste keer in het Ikinyarwanda te zeggen.