- Ik haat wachten. Je zou denken dat je hier door het vele wachten geduldiger wordt. Het tegendeel is waar. Ik word ongeduldiger met de dag.
- Ik begin me ook meer en meer te ergeren aan het gedrag van mensen: het nonchalante, het staren, het op de grond spuwen tijdens het eten, het boeren in publiek, het te laat komen, iets zeggen en iets anders doen, het feit dat je wc-hokje omsingelt wordt door mensen als je op het platteland naar de wc moet (en zelfs niet alleen door kinderen), …
- Er zijn hier veel mensen die een godganse dag hetzelfde doen. Iedere dag staan ze aan het taxistation om nootjes te verkopen of wacht een fietstaxi geduldig tot hij eindelijk eens een klant vindt. Iedere dag hetzelfde. Zeven dagen op zeven. Wij kunnen tenminste nog uitkijken naar het weekend, maar ook op zaterdagen en zondagen wordt hier door de meeste mensen doorgewerkt.
- Als je een Rwandees vraagt hoe hij een uitweg ziet uit zijn problemen dan zeggen ze bijna allemaal dat ze nog harder moeten werken. Hard werk is volgens hen de enige manier om uit de armoede te geraken. De boeren doen hier nochtans al serieus hun deel.
- Er wordt vaak gezegd dat ontwikkelingshulp verloren gaat door corruptie of door politici die hun zakken vullen en eigen belangen verdedigen. Waarschijnlijk is dat deels waar. Het zou echter geen reden mogen zijn om minder inspanningen te leveren voor ontwikkelingssamenwerking. Het echte drama is niet het verlies van ons Westers geld, maar wel de armen die daardoor niet de hulp krijgen die ze nodig hebben.
- Het kolonialisme zit hier nog heel diep. In gesprekken komt men er vaak op terug. Heel wat mensen zien het nog steeds als dé oorzaak van hun problemen. Niet helemaal terecht als je het mij vraagt.
- Mijn onderbroeken zijn intussen twee keer zo groot geworden dankzij de handwas.
- Ik heb beslist niet meer te wachten op mensen. Als ze zeggen: “ik ben daar direct” en ze zijn er niet binnen de 15 minuten dan ben ik weg, tenzij ik ze echt nodig heb. Achteraf bellen ze dan stomverbaasd om te vragen waar ik ben.