Intussen proberen we ervoor te zorgen dat de negen weeskinderen toch geen honger moeten lijden. Ik heb hen echter wel gezegd dat dit iets tijdelijks is en dat ze intussen met een project op de proppen moeten komen dat aangeeft hoe ze zelf aan het nodige geld zullen geraken. Ze hebben nu een project uitgewerkt. Ze willen een kiosk oprichten waarin ze basisvoedsel kunnen verkopen zoals melk en waar ze ook telefoonkaarten kunnen verkopen. Een goed idee. Ze hebben zo’n 100 euro nodig om te starten. Niet onoverkomelijk.
Het meisje dat met HIV-besmet is, zit nog altijd serieus in de put. Ze wil aan niemand zeggen dat ze besmet is (zelfs niet aan haar oudste broer) uit angst om volledig geïsoleerd te worden. Vorige week heeft ze zelfs een zelfmoordpoging ondernomen maar dat is verhinderd geworden door die broer. Ze willen de man die ze zou besmet hebben dan toch niet aangeven omdat ze bang zijn om verstoten te worden door hun familie. Ze gaan nu wel de andere kinderen van het gezin laten testen op HIV omdat de kans bestaat dat de kleinste kinderen besmet werden door hun moeder bij de geboorte.
Het wordt ook stilaan duidelijk hoe het zit met de vaders. De vader van de twee oudste kinderen is gestorven. Op haar sterfbed heeft de moeder gezegd dat het derde oudste kind een andere vader heeft, terwijl de drie oudste zelf altijd gedacht hebben dat ze dezelfde vader hadden. Die vader was echter een flirt op reis en hij weet waarschijnlijk zelf niet dat hij nog een kind heeft. De volgende twee kinderen hebben eenzelfde vader die nog leeft maar die niets met de kinderen wil te maken hebben. De laatste vier kinderen hebben ook dezelfde vader. Die was echter politieagent, en nogal corrupt, waardoor hij op een bepaald moment vervolgd dreigde te worden. Hij is gevlucht naar Oost-Congo waar hij nu nog steeds soldaat is voor de rebellengroepering van Laurent Nkunda.
Wellicht denken enkelen onder jullie dat het allemaal goed en wel is om zo’n gezin te steunen maar dat dit toch geen duurzame ontwikkelingshulp is. Dat is misschien waar. Het is een individueel geval. Normaal kan ik die heel goed van mij afzetten. Arme boeren of de eindeloze gehandicapten of straatkinderen die mij om geld komen vragen moet ik telkens weer afschepen. Je komt echter altijd eens een geval tegen waarmee je je meer betrokken voelt dan met andere situaties. Duurzaam is dat misschien niet, structureel nog minder, maar op dit moment zijn er wel negen kinderen die zonder die hulp honger zouden hebben. En ik ben, dankzij mijn kleur, in staat om de contacten te leggen waarmee ze wat geholpen zijn. Welke reden is er te bedenken om het niet te doen? Hier kan je niet altijd alles even rationeel aanpakken. Soms handel je eens vanuit een buikgevoel. En waarom zou dat niet mogen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Voor zover ik weet geven wij Westerlingen graag geld aan minderbedeelden op voorwaarde dat dat geld ook effectief terecht komt bij degenen die er nood aan hebben.
Nu zou ik bij God niet weten waarom je deze familie met de geschonken fondsen niet zou mogen helpen. Het zou idd beter zijn hen een startkapitaal te schenken om iets op poten te zetten waarmee ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien dan om zomaar geld te geven. Hopelijk lukt deze opzet. Je mag in elk geval zeggen dat in dit geval de fondsen goed besteed zijn...
Een reactie posten